ความห่วง

วันนี้ครอบครัวผมไปสุพรรณบุรีกันทั้งบ้าน ไปกันตั้งแต่เช้ามืด บอกจะกลับกันไม่เกินสองสามโมงเย็น ผมก็เหงาอยู่บ้านคนเดียว มันรู้สึกเหงามากๆจริงๆ เพราะปกติบ้านผมมีคนอยู่เต็มบ้าน พอสามโมงครอบครัวก็ยังไม่ถึงบ้าน ผมโทรไปหาแม่ แม่ก็ไม่รับ โทรเข้าเครื่องพ่อ พ่อก็ไม่รับ โทรเข้าเครื่องน้อง เหมือนโทรศัพท์ปิดเครื่อง เลยรู้สึกกระวนกระวายอย่างมาก พยายามโทรเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีใครรับ จึงคิดไปต่างๆนาๆ พยายามจะคิดในแง่ดีว่าคงไม่ได้ยินโทรศัพท์กันมั้ง แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้หยุดห่วงเลย ถึงขนาดยกมือขอพรพระให้ช่วยคุ้มครอง ระหว่างนั้นซักพัก ก็มีโทรศัพท์ดังเข้ามา รีบเข้าไปรับ ก็ยิ้มทันทีเพราะคนที่โทรมาคือ แม่ ก็ถามว่าทำไมไม่รับ แม่อธิบายว่า ลงไปซื้อของกัน โทรศัพท์ไว้ในรถ เลยไม่ได้ยิน มันรู้สึกโล่งใจสุดๆ ไม่เคยจิตตกขนาดนี้มาก่อน ความเป็นห่วงนี่มันช่างทรมานและเหนื่อยมากจริงๆ